Doświadczyć świat jak dziecko.

***

Gdy byliśmy dziećmi wszystko było przygodą, zabawą. Martwiliśmy się jedynie o możliwość zrobienia czegoś fajnego.
Potem dorośliśmy i wszystko zniknęło, tak po prostu. Postanowiliśmy żyć tzw. prawdziwym życiem. Nie było już przygody oraz zabawy.
Aż pewnego dnia pojawiło się ono - malutka dziewczynka lub chłopiec - i zobaczyliśmy samych siebie gdy bawiliśmy się w małej kałuży, biegaliśmy za motylami …

Wędrówka bez planu

Zawsze i wszędzie staramy się być przygotowanym. Wydaje nam się, że musimy zobaczyć wszystko co ktoś powiedział, że należy, trzeba. A więc przemieszczamy się z miejsca na miejsce, oglądamy, kupujemy i robimy tysiące zdjęć. Jesteśmy nawet z siebie zadowoleni, przecież zobaczyliśmy następny obraz (chociaż nie przepadam za malarstwem), muzeum, park czy też fontannę. Możemy odhaczyć następny punkt na naszej liście … biegniemy inaczej się nie da, przecież tyle musimy zobaczyć.
Na koniec wyprawy, podróży, wakacji jesteśmy przeładowani emocjami, pośpiechem i doświadczeniami których zupełnie nie chcemy. Wracamy do domu zmęczeni i zniechęceni.
A może zróbmy raz tak jak nasze dzieci, zamiast oglądać następną atrakcję, wśród złych i smutnych nieznajomych ludzi, idźmy przed siebie. Tak bez planu - doświadczamy przyjemności wędrówki. Radości słonecznego dnia, piękna krajobrazu. Zanurzmy się w stawianych krokach, pobiegnijmy jak mamy taką ochotę. Niech oczaruje nas świat.

Zobaczmy coś naprawdę

Zobaczmy, a nie “rzućmy okiem” lub “pstryknij zdjęcie”, które i tak za chwilę usuniemy bo zabiera nam miejsce w telefonie lub na dysku.
Poświęćmy nasz drobi czas, czas który i tak nam umyka. Aby pobyć w muzeum i zatracić się w obrazie. Poczuć jego atmosferę, oraz nasze emocje jakie w nas wzbudza. Zobaczmy strumyk w lesie czy też piękny antykwariat gdzieś we Francji.
Chodzi o zbliżenie się zobaczenie i poczucie miejsca, obiektu, przestrzeni, kształtu. Po prostu stańmy się naszymi dziećmi, które z uwielbieniem na twarzy obserwują dżownicę pełzającą w sobie jedynie znanym kierunku, nie licząc czasu.
Musimy jedynie zatrzymać się i poczuć spokój w sobie, w otaczającym nas chaosie, dźwiękach, kształtach i kolorach.

Nasze dziecko dało nam najlepszą lekcję postrzegania i doświadczania wszystkiego wokół. Dzięki nim zrozumieliśmy, że świat nadal jest fascynującym placem zabaw.